29 Kasım 1947’de BM Genel Kurulu’nda kabul edilen Filistin’in taksimine ilişkin 181 sayılı BM kararına Arap ülkeleriyle birlikte hayır oyu veren Türkiye, 14 Mayıs 1948’de ilan edilen Siyonist devleti, tüm bölge ülkelerinden ve Müslüman nüfuslu ülkelerden önce 28 Mart 1949’da tanıdı. Dönemin Cumhurbaşkanı İsmet İnönü 1 Kasım 1949’da yaptığı TBMM’nin açılış konuşmasında “Arap devletlerinin emniyet ve selametleri”ni “Türkiye için de hayati bir mesele” olarak niteliyor, “yeni doğan İsrail devleti”nin “Yakın Doğu’da bir barış ve istikrar unsuru olacağını ümit” ediyordu.

Bölge ülkelerinin “emniyet ve selameti” ile “yeni doğan İsrail devleti”, uluslararası hukuka ve barışa ilişkin temenni ve ümitlerle “tabii” olarak kabullenilen fiili durum arasında orta yol arayan denge politikası; Türkiye’nin Filistin’le ve işgal devletiyle ilişkisinin hükümetlerden bağımsız, konjonktürel dalgalanmaların ötesinde değişmeyen bir özelliği olarak uzun süre devam etti.